Rozdział 25: Malutkie iskierki które pokochałam

 

Z dedykacją dla wszystkich czytelników mojego bloga

Po raz kolejny zaczeliśmy się kłócić,trwało to aż godzinę. Zdecydowałam że zostanę,

bo nie mogę zabierać Nikoli bo to także jego córka

-Nie wiem jak możesz być taki uparty-powiedziałam obojętnie,przynajmniej starałam się to 

tak powiedzieć i chyba mi się to udało

-Violetta co mam zrobić żebyś nie wyjechała? - zapytał łapiąc mnie za ramiona,patrzyliśmy sobie głęboko

w oczy, trwało to kilka minut.Gdy wyrwałam się z transu,zdecydowałam 

że powiem mu o mojej decyzji

-Ok zostanę, ale tylko dlatego żeby Nikola miała ojca-powiedziałam unikając jego wzroku

-Czy to znaczy że mi wybaczasz?-zapytał z nadzieją w głosie, a w jego pięknych,szmaragdowych 

oczach pojawiły się malutkie iskierki które pokochałam....Violetta! Rozmarzyłaś się! 

Ty i Verdas to przeszłość! Zapamiętaj !!!

-Nie, nigdy Ci tego nie wybaczę, za bardzo mnie zraniłeś.Ale nie martw się 

nie zabronię Ci kontaktu z dzieckiem.Możesz się z nią spotykać kiedy tylko zechcesz.

-Daj nam jeszcze jedną szansę,proszę -powiedział  a w jego oczach znowu pojawiły się te wspaniałe iskierki

-Jedyne co mogę Ci teraz zaoferować to przyjaźń- powiedziałam chodź wiedziałam że mu się to nie spodoba

-Taaa, przyjaźń-powiedział z grymasem,robiąc palcami cudzysłów 

-To i tak dużo-powiedziałam ze sztucznym uśmiechem  zabierając walizki,

ale nie dałam rady bo miałam ich naprawdę wiele a na rękach trzymałam jeszcze Nikolę.Leon to 

zauważył i zaoferował za co byłam mu naprawdę wdzięczna

-Daj pomogę Ci-powiedział i wystawił na zewnątrz rząd swoich ślicznych białych jak śnieg zębów

-Dzięki-Leon wziął naszą córkę na ręce i dwie moje największe walizki,  byłam wdzięczna bo sama nie dawałam sobie z tym wszystkim rady. Wsiedliśmy do jego samochodu,wzięłam Nikolę na moje kolana, bo w samochodzie Leona nie było fotelika.Mężczyzna otworzył srebny bagażnik i włożył bagaże.Gdy skończył

"wpychać" walizki z trudem zamknął tył samochody czyli bagażnik.

-Przepraszam że tak długo to trwało -powiedział zapinając czarny pas bezpieczeństwa

-Nic się nie stało,Nikola właśnie przed chwilą zasnęła więc mamy spokój przez całą drogę bo to prawdziwy "suseł"-oznajmiłam lekko się śmiejąc,szatyn odpowiedział mi tym samym

-Ma to po mnie-powiedział dumny klepiąc się po klacie która była wspaniale zbudowana

~*~

-Może wejdziesz?-zapytałam ostrożnie wysiadając z samochodu żeby nie obudzić mojego nadal śpiącego aniołka

-Jeśli to nie mam problem,to z miłą chęcią

-Skądże,zapraszam-powiedziałam z uśmiechem

-Wchodź ,zapraszam-powiedziałam otwierając drewniane drzwi

-Panie przodem- na jego słowa na moją twarz mimowolnie wkradł się uśmiech

-Ale z ciebie się zrobił gentelmen

Chcesz coś do picia?-zapytałam ściągając płaszcz

-Wody -powiedział rozbierając naszą córkę z kurteczki w kolorowe kropki i z różowej czapeczki z pomponem

-Ok za chwilę wracam - poszłam do kuchni gdzie wyjęłam jedną szklankę i butelkę. Zagotowałam na kuchence mleko po czym przelałam je do czerwonej buteleczki w misie i słoniki. Następnie wyjęłam z lodówki wodę gazowaną i nalałam przeźroczystą ciecz do szklanki. Gdy wszystko było gotowe wróciłam do salonu gdzie zastałam wspaniały widok. Leon siedział na kremowym dywaniku z naszą córką, bawili się obydwoje i wiele się śmiali. Z boku wyglądało to jakbyśmy byli kochającą się rodziną lecz niestety nią nie jesteśmy przez ten cholerny wyjazd Leona

-Proszę -powiedziałam podając Leonowi szklankę z wodą

-A to dla Ciebie kochanie,chodź tu-wzięłam Nikole na kolana i zaczęłam ją karmić zawartością butelki bo nie chciałam karmić ją piersią przy Leonie

-Chyba bardzo ją kochasz ?-zapytał spoglądając na Niki

-Tak , bardzo, nie wyobrażam sobie bez niej życia. Które odmieniła o 360°-odpowiedziałam ze szczerym i wielkim uśmiechem

Jest nowy rozdział krótki,ale ważne że jest :) Mogę wam tylko zdradzić że do Leonetty jeszcze daleka droga :))))