Rozdział 39 Dłoń

-Tak szczerze mówiąc to mam cię gdzieś – zaczął a ja nie wiedziałam  co powiedzieć.. W moich oczach pojawiło się tysiące łez. Bez słowa energicznie wstałam z kanapy i skierowałam się ku górze. Po kilku krokach, ktoś a raczej coś mnie zatrzymało. Na swoim nadgarstku poczułam kogoś umięśnioną dłoń. Nie musiałam patrzeć, bo wiedziałam do kogo ona należy

-Viola zaczekaj - poprosił ze śmiechem . A mi automatycznie jeszcze  bardziej podniosło się ciśnienie.

-Nie mów do mnie Viola! Nie rozumiem po co ta cała szopka że mnie kochasz i chcesz ze mną być?! Po co?!  Trzeba było od razu powiedzieć że mnie nie kochasz ! A nie udawać kochającego chłopaka! –chciałam kontynuować, ale poczułam jego dłoń na swoich ustach

-Ciszej bo obudzisz Nikole –zaczął ze spokojem i chytrym uśmiechem na ustach

-Nie dałaś mi dokończyć – dodał ze śmiechem. Teraz to ja już kompletnie nie rozumiem..

-Chciałem powiedzieć że tak szczerze to mam cię gdzieś po lewej stronie mojej klatki piersiowej.
Czyli w moim sercu…-dokończył a w moich oczach pojawiły się po raz kolejny łzy. Tym razem  były to łzy ze wzruszenia, łzy szczęścia.

-Leon…ja tak strasznie cię przepraszam. Jestem strasznie głupia. Nie wiem co mi w ogóle przyszło do głowy. Ja..-chciałam kontynuować ale ktoś przerwał mi składając swoimi niezwykle miękkimi wargami delikatny pocałunek

-Spokojnie-poprosił i jeszcze raz delikatnie pocałował

-Leon proszę powiedz że to nie sen… Czy to co dzisiaj się wydarzyło, wydarzyło się naprawdę?-zapytałam mojego chłopaka z nadzieją że potwierdzi to o co zapytałam

-Kochanie to wydarzyło się naprawdę –odpowiedział z anielskim spokojem, przytulając mnie do siebie jeszcze mocniej a następnie całując w głowę

-Cieszę się że przynajmniej ty masz szczęśliwą rodzinę..-wyszeptał prawie niesłyszalnie pod nosem. Lecz ja to usłyszałam, o czym on mówi?

-Skarbie o czym ty mówisz? –zapytałam spoglądając mu w oczy. Nie były takie jak zawsze, były pełne żalu i smutku? O czym ja nie wiem?

-Nie ważne , nie martw się- O nie! Nie okłamiesz mnie ! Ja wiem że coś się stało. I za wszelką cenę dowiem się o co chodzi

-Leon? Nie wmówisz mi że nic się nie stało. O co chodzi ? Chyba mi możesz powiedzieć tak?
Po to tu jestem, aby cię wspierać- wytłumaczyłam. Ja chcę mu pomóc, a nie udawać że niby nic się nie stało

-Skoro naprawdę chcesz wiedzieć… Każdy zawsze myślał ze z moimi rodzicami tworzymy szczęśliwą rodzinę z resztą ty pewnie tak samo… Ale tak naprawdę nigdy tak nie było. Nigdy nie miałem dobrych kontaktów z moimi rodzicami. A szczególnie moim ojcem –zaczął a ja nie wierzyłam w to co słyszę.  To prawda zawsze wydawało mi się że mają specyficzny kontakt ale są szczęśliwą, kochającą się rodziną. Zmarszczyłam delikatnie tylko czoło i słuchałam dalej

-Nasze kontakty o wiele polepszyły się dopiero gdy urodziła się Nikola. Całkiem się wtedy zmienili, stali się naprawdę ciepłymi i potrafiącymi kochać ludźmi…Znaczy było już lepiej gdy poznałem ciebie i zostaliśmy parą ale nadal jednak nie było za dobrze. Także to dzięki tobie i naszej córce zyskałem wymarzonych rodziców …Dziękuję –skończył swój monolog, a w jego oczach można było dostrzec łzy. Nie miałam pojęcia co powiedzieć, w życiu nie spodziewałabym się czegoś takiego. Widziałam jak trudno jest Leonowi o tym mówić, z jakim trudem mu to przychodzi i nie dziwiłam się.  Po krótkiej chwili przytuliłam się do niego bardzo, bardzo mocno.

- Naprawdę przepraszam, ja nie…nie wiedziałam . Nawet nie wiesz ile dla mnie znaczy to że wyjawiłeś mi prawdę i opowiedziałeś dokładnie tak drażniący dla ciebie temat…Dziękuję…Naprawdę –wyznałam i bardzo czule pocałowałam go w usta a następnie przytuliłam.

-Nie..to ja ci dziękuję za to ze jesteś  i mogłem komuś o tym powiedzieć, za to że mnie wysłuchałaś i mnie ciągle wspierasz nie zależnie od sytuacji-powiedział a ja myślałam że się zaraz rozpłaczę. Nigdy bym nie pomyślała że Leon aż tak bardzo potrzebuje mojego wsparcia…

-Pamiętaj że zawsze będę obok ciebie –oznajmiłam z wielkim uśmiechem

-Przepraszam że zapytam, ale czemu wasze relacje tak wyglądały?-zapytałam trochę wystraszona reakcji Leona

-Mój ojciec  od zawsze chciał zrobić ze mnie swoją kopię. „Człowieka idealnego” jak to mówił. Ale ja w wieku 14 lat zacząłem się buntować . Zacząłem podążać za marzeniami. Chciałem śpiewać  i zacząłem to robić. Zapisałem się do studia i dostałem się . Mój ojciec  tego nie akceptował, chciał mnie za wszelką cenę od tego odciągnąć . Więc postanowił że się przeprowadzimy. No i tak oto prosto z Meksyku jestem w Buenos Aires . Ale nie wszystko poszło po myśli mojego ojca , bo tutaj też jest studio do którego również się dostałem. Wtedy zacząłem walczyć o marzenia i nie pozwoliłem aby ktoś zabronił mi śpiewać i tańczyć.  Ojciec przestał się do mną interesować. Totalnie mnie ignorował, jakby mnie nie było. Aż do teraz . Wszystko się zmieniło się dzięki wam. Dziękuję …-wyszeptał i mnie pocałował, ja oczywiście oddałam pocałunek

Witajcie w pierwszym rozdziale po mojej nieobecności .
Jak widzicie każdy rozdział jest coraz krótszy. Ale właśnie o tym chcę napisać w tej notce.
To jest ostatni rozdział tego opowiadania wkrótce powinien pojawić się epilog tej historii.
Tak naprawdę bardzo trudno mi ją skończyć bo to właśnie dzięki niej osiągnęłam czytelników i waszą miłość, ale nie mam innego wyjścia . Nie mam żadnego pomysłu na dalsze rozdziały a gdybym ciągnęła i pisała to na siłę to raczej byłoby to nudne i nikt tego nie czytał . Jestem już w trakcie pisania pierwszego rozdziału i powiem wam tylko że to całkiem, całkiem inna historia. Bez dziecka Leonetty :D Także widzimy się w kolejnym pierwszym rozdziale :D
Buźka :***